De blogs van Michael Reefs

Tijdens het herschrijven van het manuscript, loop je toch nog tegen problemen aan die je eerst niet zag, of niet wilde zien. De meeste dingen zijn kleine dingen, die makkelijk aan te passen zijn. Maar er zijn ook grotere zaken die veranderd moeten worden en dat bezorgt me toch af en toe hoofdpijn.

Zoals het “show, don’t tell” principe. Iemand die geen ervaring met schrijven heeft, zal dit waarschijnlijk weinig zeggen. Het komt er in het kort op neer dat je zoveel mogelijk dingen aan de lezer laat “zien”, zonder dat je alles meteen verklapt. De lezer moet een beetje uitgedaagd worden tijdens het lezen. Een simpel voorbeeld:

Hij was boos.

Hier worden er geen doekjes om gewonden, je weet meteen waar je aan toe bent en het laat weinig meer over om zelf na te denken. Daarentegen zegt de volgende zin hetzelfde, terwijl het woord “boos” nergens wordt genoemd:

Hij stampte op de grond en werd rood.

Nu zijn dit simpele voorbeelden, in het hele manuscript zitten natuurlijk andere, moeilijkere zinnen die veranderd moeten worden. Een hele taak en ik doe mijn best er zoveel mogelijk te veranderen. Maar soms zie je door de bomen het bos niet meer en denk je: was het maar al af en lag het boek in de winkels. Een boek schrijven is zeker niet makkelijk. Vroeger dacht ik altijd dat ik gewoon een boek kon schrijven, dat vervolgens een maand later al in de winkels zou liggen. Zo werkt het dus niet. Ik kan best begrijpen dat je zoiets fulltime kunt doen en nog te weinig tijd hebt. Respect voor de schrijvers die er hun werk van hebben kunnen maken.

Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig met het herschrijven. Mijn streven is om 1 maart klaar te zijn en het weer op te sturen. Tot die tijd blijf ik lekker veel showen.